Warmhartige duizendpoot Pokey LaFarge is muzikant, songwriter, bandleider en entertainer met als voornaamste missie de vreugde van de vroege, traditionele Amerikaanse muziek over de hele wereld te verspreiden. De afgelopen jaren veroverde Pokey LaFarge de oren, harten en zielen van muziekliefhebbers over de hele wereld met zijn hoogst aantrekkelijke muziek. Het is nooit wat voor Pokey LaFarge geweest om zich tot één genre te beperken. Deze songwriter reist al jaren de wereld rond, en zijn songs zijn een verzameling van wat hij op z’n vele omzwervingen tegenkomt. Een goeie snuif jazz, een streep bluesy bluegrass en een dosis ragtime duiken complexloos de blender in met chanson, cumbia, swing en wals. Het enige wat telt voor Pokey LaFarge is echtheid. Alles wat hij maakt komt recht uit het hart, van de doorleefde, intelligente teksten tot de onweerstaanbare groove in de muziek. Pokey's onnavolgbare muzikale talent leverde hem een hoop devote fans, getuige zijn passage in 2018 tijdens het Goezot festival en in De Roma, waar hij deze maand zou terugkomen, maar naar aanleiding van Covid-19 werd de volledige tournée afgelast, en dus ook het concert eind april in De Roma. Het concert wordt verplaatst naar woensdag 18 november 2020 in Het Depot in Leuven. Gelukkig ! En dat zijn we ook met zijn nieuwste album "Rock Bottom Rhapsody" dat op 10 april zal verschijnen. En als ik het reeds mag verklappen, dit album is nog sterker dan zijn vorige album, het bejubelde "Manic Revelations" uit 2017.

LaFarge werd geboren in Bloomington, Indiana als Andrew Heissler. Zijn bijnaam ‘Pokey’ kreeg hij van zijn moeder, als zij hem als kind aanspoorde om wat sneller te zijn. Als student was LaFarge geïnteresseerd in geschiedenis en literatuur en werd hij beïnvloed door zijn grootvaders. Een van beide was lid van de ‘St. Louis Banjo Club’ en schonk Pokey zijn eerste banjo, de andere opa vertelde hem veel over de Amerikaanse Burgeroorlog en WO II. Zelf wou LaFarge ook schrijver worden. Zijn favorieten in de Amerikaanse literatuur zijn John Steinbeck, Ernest Hemingway en Jack Kerouac. LaFarge hoort voor het eerst de blues muziek in een lokale pizzatent, waar een artiest die ‘Juice’ heette, covers van Muddy Waters en Willie Dixon speelde. Hij ontdekt snel ook andere artiesten als Skip James, Robert Wilkins en 'Sleepy' John Estes. Nadat hij als zestienjarige de bluegrass muzikant Bill Monroe hoort, ruilt hij zijn gitaar voor een mandoline. Na zijn middelbare school trekt hij al liftend naar de West Coast en noemt hij zich zelf ‘LaFarge’. Tijdens een trip in Noord Carolina ontmoet hij Ryan Koenig en Joey Glynn van een groep uit St. Louis 'The Rum Drum Ramblers'. Later vervoegt ook Adam Hoskins het duo, om zo de 'South City Three' te vormen. Vanaf 2009 spelen ze samen als 'Pokey LaFarge & The South City Three'. In 2006 tourt Pokey als mandoline speler met de Americana groep 'The Hackensaw Boys' en brengt hij in eigen beheer zijn eerste album "Marmelade" uit.

Dat de 36 jarige Pokey LaFarge een artiest is die zichzelf graag uitdaagt, dat wisten we al van zijn vorige albums: "Beat, Move, and Shake" (2008), "Riverboat Soul" (2010), "Chittlin' Cookin' Time in Cheatham County" (2011), "Middle of Everywhere" (2011), "Live in Holland" (2012), "Pokey LaFarge" (2013), "Something in the Water" (2015) en "Manic Revelations" (2017). Maar de koerswijziging die LaFarge op zijn vorige plaat "Manic Revelations" doorvoert is de meest opzienbarende tot dusver. Hoewel hij nog even retro is als altijd, hebben de blues- en jazz-elementen van zijn eerdere werk hier volledig plaatsgemaakt voor dampende soul volgens jaren '60-recept. Dat heeft alles te maken met de omstandigheden waaronder de plaat tot stand is gekomen. De rassenrellen die in 2014 woedden in Ferguson, een randgemeente van Pokey's thuisstad St. Louis, vormden de directe aanleiding voor "Riot In The Streets", de openingstrack van dit album. Begin 2018 verhuisde hij echter van St. Louis naar Los Angeles, en ging het naar zijn zeggen mis, drank, vrouwen, et cetera, hij kon er geen genoeg van krijgen, al zijn de nieuwe songs voor zijn achtste studioalbum "Rock Bottom Rhapsody" vooral daar geschreven. De opnames gebeurden echter in Chicago, en het album werd geproduceerd door Chris Seefried, een oude vriend en co-writer op een aantal songs, en bevat Joel Paterson op gitaar, Scott Ligon op toetsen, Jimmy Sutton op bas, en Alex Hall op drums, plus een strijkkwartet onder leiding van Paul Cartwright.

In LA, de City of Angels, vond hij het christendom en bracht hij tijd door met de daklozen en ontsnapte hij aan boze geesten en demonen die volgens hem waren gekomen om over hem te heersen, uiteindelijk vond hij verlossing. 2018 was voor Pokey een donker jaar, en het maken van dit nieuwe album hielp hem daar weer bovenop te komen. God krijgt dan ook een dankbetuiging in de aftiteling. De songtitels zelf vertellen hun eigen verhaal : "Fallen Angel", "Storm-a-Comin'" en "End of the Rope", die afkomstig hadden kunnen zijn van een nog niet ontdekt Traveling Wilburys album. De zachte shuffle van "Lucky Sometimes" (video) is heerlijk retro, evocatieve strijkers, piano en Pokey's luie, bluesy zang zijn allemaal perfect. De spookachtige hoes, Pokey die eruit ziet als een lijk met rode wangen, doet je denken aan een stomme film, of misschien aan Diego Rivera's schilderij 'Dia de Muertos'. De video die "Fuck Me Up" (video) vergezelt, suggereert een wild west verlaten woestijn, met surrealisme en absurditeit, Pokey die zingt vanuit zijn met bloemen versierde kist, en dus deelneemt aan zijn eigen begrafenis. Op alle tracks zingt La Farge met vele stemmen, je hoort Elvis en de grote Roy Orbison, een vleugje Bob Dylan en crooners, veel crooners. Maar uiteindelijk is het een echte Pokey. Ik vind het geweldig! De muziek op deze nieuwe plaat blijft echter van het relaxte soort, de luisteraar zal elementen van country, blues, bluegrass, barrelhouse, doo-wop, jazz, rockabilly, het grote Amerikaanse songbook en zelfs hints van filmmuziek onderscheiden. "Rock Bottom Rhapsody" is dan ook een eigentijds album in een ouderwets mooi decor geworden, dat even aanstekelijk binnenkomt als zijn eerdere werk.